Skip to main content

वाढदिवस


 वाढदिवस

अजूनही दरवर्षी मनात तोच लहानपणीचा वाढदिवस रुंजी घालतो. साधं होतं सगळं. कधी कधी होतं तर कधी नव्हतं. नवीन कपडे गोडधोड आणि थोडीफार मित्रमंडळी. पेन्सिल, पेन, तर कधी बिस्कीटचा पुडा अश्या गिफ्ट. अर्थात तो वाढदिवस लोकल (Local)असायचा.
गेल्या १०-१५ वर्षात सोशल मीडियानी आपल्या सगळ्यांचा वाढदिवस खऱ्या अर्थाने ग्लोबल (Global) केलाय.
जपानच्या "टोकियो" पासून ते कॅलिफोर्नियाच्या "सॅन फ्रान्सिस्को" पर्यंत. तर ऑस्ट्रेलियाच्या "ब्रिस्बेन" पासून आर्यलंडच्या "डब्लिन" पर्यंत. शुभेच्छांचे वर्षाव आपल्याला लाभतात. कधी स्वतः आठवण ठेवून, तर कधी फेसबुक नी आठवण करून दिल्यावर. तर कधी आधीचे चार दिवस आठवण ठेवून. कित्येक मित्र मैत्रिणी, नातेवाईक आणि ओळखीची मंडळी जगभरातून आपल्याला आवर्जून शुभेच्छा देतात.
happy birthday.फक्त दोनच शब्द. किती साधे सोप्पे सरळ पण काय ताकद असते ना ह्या शुभेच्छा मेसेजेसची. आनंद आणि खुशी मिळतें ती काही औरच.
हो ना !
अमेरिकेतल्या मोठ्या सॉफ्टवेअर कंपनीत मोठ्या पदावर काम करणारा शाळेतला एखादा मित्र, जो कधी शाळेत असताना फक्त शिक्षक हजेरी घेताना माहिती असायचा. एरवी शाळेत वर्गात असूनही ज्याच्याशी जास्त संबंध आला नाही असा एखादा अमित, प्रकाश, जोशी, कुलकर्णी, काळे, बारटक्के, भोसले आपल्याला आवर्जून मेसेज करतो. whatsapp वर शाळेच्या ग्रुप वर जेव्हा happy birthday च्या बुंदी पडत असतात तेव्हा असा एखादा मेसेज मन सुखावून टाकतो. भले कधी औपचारिक असेल पण ते दोन शब्द आपल्याला आनंद देतात. हे वेगळाच काहीतरी आहे हे नक्की.
कोणी तुमच्यावर एखादा शॉर्ट मेसेज पाठवतं, कोणी कविता करतं, तर फेसबुक वर एखादा जुना फोटो attach करून तुम्हाला birthday tag करतं.
ऑफिसचा, राहत असलेल्या सोसायटीचा ग्रुप, एखादा क्लासचा, सकाळी फिरायला भेटणारा ग्रुप, जुन्या मित्रांचा, शाळा-कॉलेज असे एक ना अनेक What'sApp ग्रुप आणि अनेक Facebook Friends.
सगळे जणू तुम्ही कोणी Celebrity च
आहात अश्या थाटात, विविध social media माध्यमांवर तुम्हाला शुभेच्छा देत असतात.
अगर किसी चीज को दिल से चाहो तो पूरी कायनात उसे तुमसे मिलाने की कोशिश में लग जाती है।
अगदी असंच काहीसं
"पुरी कायनात तुम्हे शुभेच्छा देने के लिये हाजीर होती है"
दरवर्षी हा एक वेगळा अनुभव असतो. पुन्हा पुन्हा नव्याने मिळणारा आनंद असतो. जो तुम्हाला दिवसभर तुम्ही कोणी भारी असल्याचा feeling देतो. कधी त्याचवेळेस एखाद्या स्पेशल माणसाचा, आवडत्या मित्राचा, महत्वाच्या नातेवाईकांचा जर चुकून इथे कुठेच मेसेज आला नाही तर थोडी रुख रुखं पण लावतो.
सगळ्यांना लाईक करणं, Thank you चा मेसेज करणं हा पण एक वेगळाच कार्यक्रम असतो. परत परत वाचताना मस्त वाटतं. आपणही अगदी उत्साहाने ही जबाबदारी पार पाडतो.
अर्थात अजूनही समक्ष भेटून, एकत्र येऊन आणि एकत्र "बसून" वाढदिवस साजरा करण्यातली मजा कोणी हिरावून घेऊ शकत नाही. वाढदिवसाची पार्टी मागण्यात आणि देतो रे..देतो रे म्हणत एकदा जंगी पार्टी देण्यात आणि घेण्यातली माझा वेगळीच.
दिवस संपतो..रात्री उशिरापर्यंत हा देवाण घेवाण कार्यक्रम चालू असतो. झोप कधी लागते कळत नाही. दुसऱ्या दिवशी पहाटेचा गजर होतो. तेव्हा जाग आल्यावर पुन्हा नव्याने Good Morning मेसेजेस यायला चालू झालेले असतं.
आज तुम्ही सर्वांनी प्रेमानी आणि आठवणीने मला सोशल मीडियाच्या विविध मध्यामांवर, तसेच फोनवर आणि समक्ष भेटून भरभरून शुभेच्छा दिल्यात. दरवर्षी देता, आणि पुढेही देत राहाल. त्याबद्दल कायम आभारी होतो, आहे आणि राहीन.
२१व्या शतकात, वाढदिवस खऱ्याअर्थाने Local Vocal आणि Global झाला आहे.
Thank you
मनापासून धन्यवाद 🙏
- मिलिंद सहस्रबुद्धे
सदाशिव पेठ पुणे ३०

Comments

Popular posts from this blog

रस्ता..

 रस्ता.. घरातून घाईघाईने निघतांना मनात काय काय चालू असतं ना. वेळेत पोहचू की नाही, वाटेत ट्रॅफिक चा शॉट नसेल ना. दुपारी लंच नंतर महत्वाची मिटींग आहे आज. त्यात काय दाखवायचं, काय बोलायचं. संध्याकाळी आल्यावर काय स्वयंपाक करायाचा... सकाळची पोळी भाजी पटापट आवरली. सगळ्यांना आवडते म्हणून कांदा टोमॅटो कोशिंबीर केली, त्यात जरा वेळ गेला.  परवा जेवताना मी आईला असं पटकन बोलायला नको होतं. सारखं मनात तेच येतयं, बघू जमलं तर योग्य वेळ बघून विषय क्लिअर करेन. असं असं बोललं तर? पण, आवडेल का तीला ते, नको जरा सामोपचाराने सविस्तर बोलू.  बापरे लाल पडला का? गेली इथंच ३ मिनिटे. पुढच्या चौकातला सिग्नल continued मिळाला तर बरं. वेळेत पोहचले म्हणजे झालं, मोठे सर यायच्या आत. वा सुटला बाबा, इथं जरा गाड्या कमी आहेत ते एक छान आहे. पुढच्या रविवारी ताई येणार घरी. त्यांना येताना कयानीचे केक आणायला सांगते. हल्ली कैम्पात जाणं होतंच नाही. ताई येणार म्हणजे घर चकाचक आवरणं आलं. नाहीतर सासुबाईंन समोरंच ऐकावं लागेल. हसुंच येतं मला दरवेळेस कितीही आवरलं तरी काही तरी असतंच त्यांचं.  "अहो अहो" आजोबा रस्त्यातच काय म...
"बंटी तेरा साबुन स्लो है क्या ?" इंग्रजांनी दीडशे वर्षे राज्य केले त्यांच्याकडून आपण खूप चांगल्या गोष्टी, चांगले गुण घेतले. महत्त्वाची म्हणजे जागतिक बोली आणि वापरली जाणारी इंग्रजी भाषा घेतली‌. हया शिकलेल्या भाषेमुळेच आज आपल्या देशाची प्रगती इतर देशांपेक्षा खूप पुढे आहे. इंग्रजांचे कित्येक कायदे आणि नियम अजूनही जसेच्या तसे आपल्याकडे विविध खात्यांमध्ये चालू आहेत. त्या साहेबाचा सुट टायचा पोषाख आपण घेतला आणि इतरही बरेच काही. परंतु महत्त्वाची अशी सार्वजनिक स्वच्छता टापटीप आणि शिस्त मात्र घेतली नाही. सार्वजनिक जीवनातील स्वच्छतेची शिस्त आपण घ्यायची विसरूनच गेलो किंवा कदाचित ती आपल्या रक्तात भिंनलीच नाही. उदाहरण द्यायचे झाले तर वरून अगदी सुट टाय चकाचक बूट घालून टापटीप असलेला माणूस, पण बूट आणि मोजे काढले तर घोट्याला झालेला खरूज उठून दिसावा अशी आपली अवस्था आहे. स्वच्छ शहराच्या विविध जाहिराती, रस्ते रंगवणे त्याच्यावर चित्र काढणे विविध पाट्या लावणे हे सर्व काही आपण  करत आहोत पण त्याच रस्त्यांवर त्याच्या मागच्या बाजूला गलिच्छ थुंकलेले, आणि घाण फेकलेल्या कचराकुंड्या नांदत आहेत. स्वच्छ...

१९९२ चे अमिताभ बच्चन

 १९९२ चे अमिताभ बच्चन  पुण्यातील बाजीराव रोडवरील महत्त्वाची खूण म्हणजे आमची नूमवि मुलांची शाळा होय. रस्त्यावरील शाळेच्या कमानीतून आत गेल्यावर लागतं ते एक भलं मोठं इथून-तिथून पसरलेले आडवं प्रवेशद्वार. साधारण पाच-सहा फूट उंचीचं हे गेट कायम लक्षात राहिलं. मधल्या सुट्टीत शाळेतून पळून जाताना ह्याच्यावरुनच उडी मारावी लागायची. मोठ्या सुट्टीत मुख्य प्रवेशद्वार बंद असायचं आणि आम्ही उजव्या किंवा डाव्या बाजूने असलेल्या छोट्या दरवाजातून ये-जा करत असू. शाळेच्या बाहेर जाण्याची मुख्य आकर्षण म्हणजे चिंच आणि पेरूची गाडी, लाल पांढऱ्या गोळ्या विकणारा तो लेंगा-टोपीवाला म्हातार बाबा. ५० पैशात मिळणारी पावभाजी आणि २५ पैशात मिळणारी भेळ. आहाहा! त्या सगळ्याची चव अजूनही जिभेवर रेंगाळत आहे.  प्रवेशद्वाराच्या मधोमध उभा राहिलं आणि समोर पाहिलं की शाळा म्हणजे अक्षरशः भव्य राजवाडा वाटतो. दोन्ही बाजूंनी काळ्या दगडात बांधलेली तीन मजली कौलारू भक्कम इमारत. ह्या सलग दोन्ही बाजूच्या इमारती जिथे एकत्र होतात ते मोठं प्रशस्त सभागृह. ह्याच सभागृहात दरवर्षी स्नेहसंमेलनातील गाजणारे कार्यक्रम म्हणजे, परचुरे सरां...